felsefe taşı

Korkularla büyüdüm, korkularımla büyüyorum.

Her geçen gün daha bir sarıyorum büyütüyorum o korkularımı. Bazen bir yenisini ekliyorum bazen eskilerini şekillendirip yepyeni şekillere sokuyorum. Sonra bir an geliyor bakıyorum o kadar büyümüşler ki ben yanlarında küçüçük kalmışım. Korkularımı adlandırıyorum sessizce : gelecek korkusu, kaybetme korkusu, başarısızlık korkusu…. Liste devam ettikçe ben küçülüyorum. Ruhum sıkışıyor. Çığlığım boğazımı acıtıyor. Yüreğim özgürlüğe hasret korkularımı uzaklaştırmaya çabalıyor. Mantığım yüreğime sesleniyor en olmayacak anda: “Bak yarını düşünmen gerek!” Yüreğim bu son yüklenen görevle derin bir of çekiyor.
Oooffff!

Puff!
İşte patlama noktası. İşte yüzleşme noktası.
Yürek oflayınca durmalı insan.
Bakmalı olduğu yere, bakmalı büyüttüğü korkularına.
Ne zaman şöyle bir derin nefes alıp düşünsem aslında o korkuların ne kadar gereksiz olduğunu görüyorum. Mantık işte o an sessizliğini bozuyor, “Tabii sen yalnız olsan haklısın da değilsin be güzelim!” Yürek yine duralıyor.
İyi de ben mutsuz olsam sürekli dalgın dalgın dolaşsam kime yararım var ki.
Ne istediğim gibi çılgınlık yapabilirim, ne de sessiz oturabilirim.
Peki ne yapmalı?

Düşünmeli, dinlemeli ne yapmalı da büyütmemeli şu korkuları.
Hadi başlayalım, en büyük korkum ne şu dünyada kaybetmek mi, yalnız kalmak mı?
İyi de doğumun olduğu yerde ölümün olduğunu hep kabul eden ben neden bunu korku haline sokuyorum ki. O zaman onu listeden çıkarmalı.
Yalnız kalmak bu da listeden çıkmalı : çocuklarıma bile insanların hayat yolculuğunda bazen yalnız seyahat edebileceklerini anlatıyorum. O zaman onlara anlattıklarıma önce kendim inanmalıyım.
Başarısız olma: Bu da korku mu şimdi, ben elimden geleni yaptıkça varsın başarısız olayım. Hem bu kime göre belirlenecek ki. Ben her deneyimimden mutlu çıkmıyor muyum? O zaman bu korkuyu da silelim.

Korkularımla yüzleşmek onları alt etmenin birinci kuralı.
Onların aslında “ben”im yarattığım hayaller olduğunu kabul etmeliyim.
Etrafımdaki korku yayan “ben”leri elemeliyim. Onlar beni soru işaretleri içinde bırakıyorlar. Onlarla gülsem bile daha bir mutsuz oluyorum.
Off, ne zormuş şu içimdeki hınzır korkularla yüzleşmek. Her gün başka başka şekillere bürünüyorlar. Aslında yazmaya başlamam onları tedirgin ediyor biliyorum. Silahlarını ellerinden alıyorum. Aslında ne kadar aciz olduklarını ispatlıyorum kendime, etrafıma.

Ben değil miyim deli cesaretle, ruhunu özgürleştirme derdinde çocuklarını alıp gelen, korkmamalı, yılmamalı hayattan. Korkuları ise bir kenarda isim olarak bırakmalı, içini de doldurmamalı. İçine çeşit çeşit doldurdukça o taşıması ağır bir yük oluyor, belki de o yüzden çoğumuz omuzlarımız çökük sırtımız kambur yürüyoruz hayat yolunda.

Gülmeli, hem de en olmayacak anda stresin ortasında. Omuzlarımızı rahatlatmalı. Bir iki kere kahkaha bile atmalı…
O gülümseme ile büyütülen o işler o kadar çabuk bitiriliyor ki gerisi hikaye oluyor.

Dudaklarımızda tebessüm, gözlerimizde ışıkla bugün tamamlayalım bütün bitmeyen işleri.