Ahmet Kalın’ın Ardından…
Bazen susmak dahi yetemiyor insana,
Bazen acaba demek bile yetersiz,
Bazen, bazenler de tarifsiz kalıyor.
Bazen ve bazen,
Işıksız kalıyor yollar,
rehbersiz kalıyor yolcular.
Kayboluyor yolcular,
karanlığın derinlerinde ve zamansızlıkta.
Bazen sadece AN’ı düşünüp,
Diğer An’a atlamak istiyor İNSAN
Sevgili Ahmet Kalın ustam…
Bu yol sensiz, bol ışıksız, bu yol rehbersiz nasıl biter.
Ustam anlıyorum orada BÜYÜK İYKAAF var.
Sanırım sen orada daha gereklisin.
Ustam sana hoşçakal demeyeceğim.
Uğurlar ola da demeyeceğim.
Bilirim ki sen hep bizle olacaksın,
En azından bana daim rehber.
En zor günümde en zor anımda sen vardın yanımda.
“Dur evlat her şey çıkar IŞIĞA” dedin.
Şimdi artık IŞIK’ta sensin.
Selam et oraya, ustalara, dostlara, kardeşlere ve rehberlere.
Sakın ışığını esirgeme…
Söz senden aldığım hiç azalmadan taşınacak.
GÜLE GÜLE USTAM…
YOLUN DAİM IŞIK, IŞK, RAHMET DOLSUN…
