Konser
Ayıptır söylemesi, dün akşam Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası (bundan kelli CSO) konserine gittik.
Şef Avusturyalı Andreas Ottensamer; Berlin Flarmoni’nin klarnetçisi ama göynü şefliğe düşmüş.
CSO salonunda şefin yüzünü görecek şekilde, tepelerde bir yerde oturuyoruz.
Çok afedersin, akustik flaplamaları burada kısmen az, ses de daha doygun geliyor, neyse, orkestra yerleşti, şef çıktı, ortalık sükunete kavuştu ve birden geldiler.
Hemen çapraz önüme bir hanımabla yanında eniştemiz, telaşla gelip oturdular.
Ablamın oturması ile cep telefonunu çantadan çıkartması bir oldu.
Yok böyle bir hız.
Elon Musk görse, koyar rampaya, vınnn…
O kadar!
Şefle göz göze geldik.
Bu kadın işin ucunu nereye vardıracak diye bakıyor, çocuk merak etti haliyle.
“Aldırma Andreas, bu sıralar memleket BOP’a battı, üstüne de tüy diktik, şimdi sıvıyoruz gördüğün gibi, hoş gör” dedim.
İlk parça başladı, List, 2. Macar Dansı.
Instagramı açtı, bir fotoğrafa gömdü kendini.
Andreas salladıkça bageti, bizimki büyütüyor fotoğrafı.
Büyüdü büyüdü büyüdü… Aaa, abla bu sensin be!
Orkestra kaptırmış gidiyor Macar dansında ama hanfendü gömüldüğü kendinden çıkamıyor.
Tut ki gelse o şûh meclise nâz ü tegâfül eylese.
Ne edecen ha?
Söyle, ne edecen?
Ne Şam’ın şekeri, ne Sam Amıcanın yüzü diyebiliyor musun?
Hanfendüüüü… Çık o mezardan diye fısıldasam anlamı var mı?
Ortalık kuşatılmış, çepeçevre.
Üstelik parça bitiyor, daha bütünü görememiştik oysa.
BOP stil hikayede müzik danstan sonra başladı, bizi de buna alıştırdı, demek buraya kadarmış.
Sonraki parça başladı, abla şak telefonun kamerasını açtı, şak orkestrayı çekti ve şakk instagrama yükledi.
‘Elon evladım, sen bunu al, starlink bunun yanında kaplumbağa’.
“Görün beniiii görün beniiii!”
Diye feryat figan haykırıyor eşeledikçe derinleştirdiği çukurdan.
Kim görecek seni?
Alem BeBOP takılıyor, bir garip sevinç yumağında, barış barış diye savaşa koşuyor aymazlar.
Tir ye le lel le le le leee le le lel liii
Canım ye le lel lel lel le le le le lel liii
Andreas Dvorak 7 çalıyor, tempo yükseldi… kreşendoooo.
Bir sınavsız sınıf geçme telaşı içinde ağa takılmış çırpın çırpın dinleyici kitle dayanamadı, çılgınca alkışladı.
Hanfendü alkışı duyunca mezardan kolunu uzattı, sahneden bir foto aldı, bir selfi ve bu defa WhatsApp’ı açıp yakın çevreye yollamaya başladı.
Bak Allah seni inandırsın başını kaldırıp sahneye bakmıyor, bu Andreas ne yer ne içer?
Garip gelmiş garip gidecek oğlan…
Caaanım ye le lel liii
Dinleyici yerli yersiz alkış seferberliğinden ödün vermeyince, Andreas düştüğü tezgahtan doğruldu, bir elini orkestraya bir elini de ciğerine alkış kaçmış dinleyiciye uzattı; birine “çalmaya devam” öbürüne, avuç içini sallayıp, “İşin BOP’unu çıkartmayın, artık yeter” dedi, dinleyici sustu.
Ah garip çocuk, bu coğrafyada kim kimi susturabilmiş ki sen susturacan.
Üstelik timpani plastik, tırım tırım …
Ablam eniştenin poz poz fotoğraflarını yollamıştı ilk parçada, Sarasate çalarken fotolara gelen yorumları cevapladı, şimdi Dvorak’da cevapları enişteye okuyor.
Eser senfonik, o ne yapsın?
canım ye le lel lel lel le le le le lel liii
“Devleti de sana kurdururuz, görürsün instagramda halini” demişler.
Canım ye le lel lel lel le le le le lel liii
Ve selfisinin derinlerine gömüyordu kendini kadın.
Ve şair geldi,dedi ki, sana zevk vermeyen kendine katlanırsın ne diye?
Ne diye bağrına basarsın kendi yasını?
Dinle, şu fasıl sana senin sonunu söylüyor.
Andreas iki kürek atıver” dememe kalmadı, döndü dinleyiciye, uzattı ellerini “Hadi artık madem sıkıştı gaz, şuracıkta bir alkışla da rahatla” dedi, dinleyici orta sınıftan daimi ikmal miskin kedi misali
