Biliyor muyuz?
Kendi hayatlarımızın kahramanlarıyız ama filmlerdekı kahramanlar gibi olamıyoruz
Olamıyoruz, çünkü çoğu zaman ne istediğimiz bilmiyoruz
Toplumun, kültürün, ailemizin bizlere verdiklerini kendimizin sanıyoruz
Hani o iç sesimiz var ya, onu duymamazlıktan geliyoruz
Duysak bile korku, endişe ve kaygı ile o sesi çabucak unutuveriyoruz
Bizim yaşamla köprümüz olan nefsimizin gölgeli labirentlerine iç sesimiz kurban veriyoruz
İçimizde zaten her zaman var olan ve özümüzden yansıyan nur o karalık labirente cesaretle dalarak tüm karanlıkları aydınlatmaya korkuyoruz
Çünkü bulacaklarımızdan da korkuyoruz
Konfor alanlarımızın ve illüzyonlarımızın dağılacağını içten içten biliyoruz
Bu yeni durumun getireceği yeni duygu durumlarını yönetememekten korkuyoruz
Esareti bu yüzden özgürlüğe yeğliyoruz
Nefsaniyet ve vicdan arasında sıkışmış garip bir mahlukat olduğumuzu idrak edemiyoruz
Sevmesek de cehaletine, dogmalarına, inançlarına, önyargılarına aşık olduğumuz suretimize hapsoluşumuzu kabul ediyoruz
Gök ve yerin çocuğu, yeryüzünün halifesi diyenlere gülsek de en derinden Yüce Yaradan’ın bize emanet ettiği Tanrı Parçacığı’nın gücünü en derinlerde bir yerlerde biliyoruz
CERN’de aradığımız Tanrı Parçacığı’nın parçacığa kütle kazandırdığı gibi ölümsüz ruhumuzun boş ten kafesimize can verdiğini acaba biliyor muyuz?
Çoklu hayatlara ya da tek bir hayata inanalım, her durumda bu canın bu hayatta hakkını verebiliyor muyuz?
Sadece kahramanlar filmlerde olur sanıyoruz
AMA YANILIYORUZ…
Yaşam baştan sona bir kahramanın yolcuğunu, fakat çoğumuz boşa harcıyoruz
Kürek çekmeden nehrin akışında süzülerek nehirde yol almaya yaşam diyoruz
Gönül ne ister, hangi yöne gitmek ister, başka nehri mi işaret eder, sormuyoruz
Sanma ki kahramanın yolculuğu devam eder sorunsuz
Aman sorun olmasın diye statükoya bağlanmaktan dolayı risk almaktan korkuyoruz
İşte bu yüzden herkesin içinde kahraman yattığını unutuyoruz
İşte bu yüzden kahramanları filmlerdeki gibi sanıyoruz
Sen, göklerin mana kanadı ile yerin emenate ettiği bedeni taçlandırılmış kardeşim…
Kendi yaşamının kahramanı olduğunu artık hatırlıyor musun?
Yaşam amacının sana her daım fısıldandığını artık görüyor musun?
Sen aynadaki suretinden ibaret değilsin, fazlasısın, damlasısın okyanusun
Kahraman olmak için gereken net ve kararlı bir duruşun
İlk adımlarını atacaksın, yeter ki devam etsin bu net ve kararlı duruşun
Bil ki iraden ve kararlığın defalarca sınanacak, çünkü artık bir yolcusun
Neden bu sınanış diye sormayasın, lakin Aşk’ın sınana sınana bir gün gelir, olursun
Çünkü aşık olana lafı olmaz engelin ve kusurun
O zaman engel ve kusurlardan çekinmemek gerek
Çünkü bunlar içindeki kahramanı yeşertecek
Sana düşen içindeki o tereddütsüz sesi dinlemek
İnan ilk adımı attın mı bir kere, her attığın adımda çiçekler yeşerecek
