felsefe taşı

“Git, hasret kokan uzak şehirlere
Kalbinin götürdüğü yere
Közlenen duyguların ateşe dönünce
Anlarsın ardında bıraktığını…”
****
Hayatta tesadüf olmadığını anladığımdan beri her şey biraz daha sade ve her şey biraz daha karmaşık.
Ve yine de bir o kadar sancılı ve kabullenilemez bir şey bağ kopartmak.
Aslen insan olmanın erdemlerini sorguladığımız ama yaşamı da kendi algılarımızca tanımladığımız bir
dünyada, kendi duygularımızın esiri olmayı başaran bir insanlık kümesiyiz. Düşüncelerimiz mi
duygularımızın ürünü, duygularımız mı düşüncelerimizin esiri; ya da bu ikisi arasında biz nerede
duruyoruz da sağa sola savruluyoruz, bence esas mesele bu düğümü çözmekte.
Yıllarınızı paylaştığınız biri bir gecede bir karar aldığında, yürüdüğünüz yolu sorgulamanın da paha
biçilemez bir değeri var. Kendini sevmenin uzun ince yolunda, parçalanmış bedenlerimiz ve suskun
ama avaz avaz bağıran yüreklerimizle, hepimiz bir diğerinin aynısı, aynasıyız aslında.
Hazmedemediğimiz her bencillik yüreğimizde kördüğüm, başaramadığımız her kararlı duruş biraz
daha kalp ağrısı.
Gün sonunda avuçlarımızda kalan kabullenişle, dünyayı biraz daha arşınlıyoruz kimliklerimizde
taşıdığımız sorumluluklara tutunup. Güvensizliğin dayanılmaz ağırlığında, güvenmeninse dayanılmaz
hafifliğinde debeleniyoruz. Değerlerimizi ve inandıklarımızı kaybetmemek için biraz daha kendimize
tutunmakla, biraz daha kendimizi bırakmak arasında bir tango bu tek kişilik.
****
Bitip giden bir sevginin sonunda kim bir diğerine yaşamın ya da yaşanmışlığın hesabını borçlu? Ya da
giden mi daha bencil kalan mı?
Hep derim, duygularımızın esiriyiz. Güdülerimiz araç, beynimiz bize yabancı bazen.
Üstelik göre göre, bile bile. Anlatamadıkça susuyor, susamadıkça anlatmaya çalışıp kördüğüm
oluyoruz. Yaşanmışlıklarımızın zamanı farklı sadece. Biz, her birimiz biraz daha benziyoruz zaman
içinde birbirimize.
****
“Bu yalancı umuda ihtiyacım var” diyor Berksan şarkıda. Arabanın kontağını açtığında çalmaya
başlayan şarkıda buluyorsun bazen Allah’ı… Anlamlandırdığın ya da anlamlandırmadığın her şeyin,
görünmeyen bir suretten gelişi ve görünmeyen bir sebebi var.
Biz O’yuz. O bizle nasıl konuşacağını, aslında hep biliyor. Bir adam bir karar veriyor, bir kadın kendi
kalbiyle karşılaşıyor, bir şarkı çalıyor. Tanrı, söyleyeceklerini her zaman iyi söylüyor, işini her zaman iyi
yapıyor. Dünya sandığımızdan basit belki.

Sadece biz bazen duymuyoruz.