felsefe taşı

İnsan içindeki iyiliğin de kötülüğün de kaynağı “Bir”. “Bütün” iç’inde olduğu gibi, insan iç’inde de “denge” var, “nizam” var.

Her insan bir ayna ve ayn-ı gösterir “gören” her insana. İnsan kötülük ile doğar, bu nedenle doğduğunda “Allah bağışlasın” denir. Hristiyanlar ise vaftiz töreni yaparlar. Tabii ki bu sembolik ve zahiri bakış insanı arındırmaz. Her insanın Yahya’sı kendi içinde saklı Öz’de mevcuttur. O’nu keşf ise ancak karanlık – kötü tarafını fark etmesi ile mümkün…

İnsana aydınlanma yolunda yol gösteren “vicdan”dır. Vicdan yok edilemez sadece güç, iktidar ve para afyonları ile sesi kısılabilir. Vicdan unutulamaz, iştah ve şehvet için görmezden gelinir. Bu nedenle hemen hemen her dinde ve/veya öğretide olan “oruç” onları yasaklar. Arapça kelimeler olan iştah ve şehvet, aynı kökten türetilmiştir. Ahlak, halk, hulk (huy) gibi. Hepsi birbiri ile ilişkilidir…

Cevherde hem iyilik hem de kötülük var ama insan kötülüğe meyillidir. En önemli kitap da insanın kendisi. Kendini okuyan, kendini bilir. Umarım bir gün kendi kitabımı okuyabilirim, kendim olabilirim…