Evde kal! Yaşamda kal!
Kuentin Karantino günleri devam ediyor…
Sanki bu fotoğrafı şubatın başında bu günler için çekmişim
İşte kal evde kal ikilemleri arasında
Az yiyelim boş ver yiyelim denklemi içinde şiirlere sığındım yine…
Her daim sevdiğim Fernando Pessoa bir şiirinde der ki :
Sayısız insan yaşar içimizde,
hissetsem de düşünsem de bilemem
kim düşünür içimde kim hisseder.
Düşünceler ya da hisler için
yalnızca sahneyim ben.
Ruhsa, birden fazla var bende.
Ben’se benden daha fazlası.
Herkes kayıtsız oysa
yaşadığım hayata:
Susturuyorum onları,
kendim konuşurken.
Hislerim, hissetmediklerim
onlardan doğup da birbiriyle
çelişenler. Farkına varmıyorum
hiçbir şeyin yalnızca yaşıyorum ben,
olmak istediğime kimsenin bir sözü yok….
Şimdi Alvaro de Camposa kulak verelim…
Her yanıyla hissetmek her şeyi
Her şeyi yaşamak her yanıyla
Aynı anda her zaman aynı şey olmak mümkündür
Bütün zamanlarda farkında olmak tüm insanlık olduğunun
Parçalanmış, denetimsiz, bütüncül, ve aldırışsız bir anda
Alvaro de Campos aslında Fernando Pessoa’ın taa kendisi…
Nasıl mı?
1914 yılında, her şeyi, olabilecek bütün tarzlarda hissetmek için, kendi içinde gücül olarak bulunan farklı yazar kimliklerini aralarında diyaloğa sokarak, onlara yazı aracılığıyla kurmaca bir gerçeklik kazandırdı. Pessoa’nın farklı yazar kimliklerinin yansıması olan bu kökteş şair ve yazarlar Alberto Caeiro, Alvaro de Campos, Ricardo Reis, Bernardo Soares ve Fernando Pessoa’nın kendisidir…
Bir başka zaman,
Yaratmak için yok ettim kendimi. Çeşitli oyuncuların çeşitli oyunlarını sergiledikleri boş sahneyim ben.
der….
Yalnızlığı seven, kendi içinde çeşitlenen Pessoa yalnızlığı da güzel tarif etmiş bir paragrafında
Birden yapayalnız kalıyorum dünyada. Manevi bir çatının tepesinde seyrediyorum bütün bunları. Dünyada yalnızım. Görmek, uzakta olmaktır. Açıkça görmek, durmaktır. Tahlil etmek, yabancılaşmaktır. İnsanlar bana değmeden geçiyor yanımdan. Etrafımda havadan başka şey yok. Kendimi o kadar tecrit edilmiş hissediyorum ki, üzerimdeki giysiyle aramdaki boşluğu bile algılıyorum.”
Kuentin Karantino günlerinde Pessoa ile tanışmayanların tanışmasını istedim…
Ruhunuzun sıkıldığı bu günlerde olmasa bile sonra Pessoa’nın dünyasına bir girin derim. Ruh demişken bakın Pessoa ne yazar,
Ruhum üşüyor; nasıl iyice örtünürüm bilmiyorum. Ruh üşümesine ne cüppe var ne palto. Ruhunun üşüdüğünü hisseden insan artık bir daha bunu unutamaz. Ruhum gizli bir orkestra, bilemediğim çalgılar çalınıyor…
İşte kal, evde kal!
Yaşamda kal!
