felsefe taşı

Türkiye’nin her yerinde, her türlü kültürel düzeyden anneler kızlarını “edepli” büyütmeye zorunlu tutulurlar. Çünkü çocukları anneler yetiştirirler hele kız çocuklarını kesinlikle anneler. ‘Kız gibi’ bir kız çocuğunu yetiştiren anneden de kadından da hayır gelmez. Tüm yanlışların sorumluluğu bu kadına aittir. Nasıl bir kız yetiştirmiştir böyle… Büyük oğlandan, küçük oğlandan, kendi erkek kardeşinden, ağabeyinden, babasından ve en önemlisi kendi kocasından kötü eleştiri almamak için, taciz edilmemek, hakaret görmemek ve hatta dövülmemek için ‘erkek çocuğu’ gibi kız yetiştirmek zorundadır. Hani ordunun içine bıraksan da kız oğlan kız çıkan cinsten… Zira bu kadınların annelerinin onların üstündeki gayreti de bu yönde olmuştur, anneannelerden başlamıştır yani her şey…

Ve kaçınılmaz sosyal baskı da bunu emretmektedir. Etek boyları uzun tutulur, beden kıvrımlarını ortaya çıkarmayan giysiler seçilir, sokakta sakız çiğnenmemesi, yüksek sesle kahkaha atılmaması, otururken dizlerin birbirine sıkı sıkıya yapıştırılması öğütlenir, hiçbir yaş günü partisine yollanmaz, yollansa da ya kız kardeş ya akraba ya da komşu kızı yanına takılır, evde yüksek sesle müzik dinlenmez, öyle azıcık çıplak erkek şarkıcı, aktör posterleri duvara asılmaz, makyaj es kaza varsa yaşamda asla çekici, ağır renkler seçilmez, fazla aksesuar kullandırılmaz, parfümler en hafifinden seçilir, kaşlar alınıyorsa çok inceltilmez, bıyıklar varsa çok uzun süre öyle bıraktırılır = bakıyorum kendime, satıştayım imajı yaratmamak için =, resimleriyle, yazılarıyla kışkırtıcı kadın dergileri satın alınmaz, hep düz ayakkabı giyilir, hafif topuklular ancak tanıdık düğünlerine mezuniyet gününe onay görür, gözü açık, hafif meşrep kız arkadaşlarla ilişki kesilir… Bunlar annelerin yapmaya çalıştığıdır.Gel gör ki hormonel hareketliliği dizginleyemeyen gençlik pek çok yalanla, her ara yolu deneyerek ve her fırsatı değerlendirerek kendini yaşamaya çalışır.

Edepli olmak adına korunaklı, sınırlı yetiştirilmiş, bastırılmış, sıkıştırılmış yeni yetmeliğinden, gençliğinden sonra bu ‘kız çocuğu’ nun birden bire DİŞİ olması beklenir. Bedenini tanıyan, onu iyi kullanan, yürümesini bilen, giydiğini iyi taşıyan, takıp takıştırmasını bilen, palyaçoya benzemeden makyaj yapabilen, yüksek ökçelerin üstünde dengede kalıp kuğu gibi süzülebilen, işveli, cilveli, yatakta sınırsız – ‘hayır’sız bir kadın istenir. Ama bunu isteyen bir erkek kızını kesinlikle dişi gibi yetiştirmek istemez ya da yetiştiği sırada dönüp ilgilenmez. Kız yetiştirmek annenin, onu bir erkekle el ele gördüğünde tokatlamak babanın işidir.

Şimdi söyleyin bakalım kafası karışık olan kim: Eşini yeterince dişi bulmayıp daha dişisine giden hatta onu kiralayan erkek mi yoksa ısmarlama usulü, standart, diğerlerine benzeyen kız evlat yetiştirmesi gereken ve ne yapacağı ima bile edilmeden ama yapmayacakları emredilerek büyütülen, el yordamıyla dişi olmaya çalışmış kadın mı?