Ruhun Gücü
Gözlerinizi kapatıp çevreden gelen tüm sarsıcı etkileri yok ettiğiniz anda avucunuzda kalan saflıktır ruhunuz .Ve işte o anda hissettiğiniz duygudur, sahip olduğunuz esas güç…
Sevgi de, inanç da, umut da, huzur da, şans da oradadır. Siz sadece günlük hayatın yoğun titreşiminde size aslında çok sıkça seslenen o iç sesinizi duymadan kaybolursunuz onlarca yabancı sesin arasında. Bazıları sevgi taşır o seslerin, bazıları acıtır, bazıları serttir, bazıları yumuşacık…Ama yine de sizin içinizden, o tanıdık bildik sesinizden o kadar farklıdır ve o kadar fazla ses aynı anda uçuşur ki hava da, siz, size en yakın olanı dinleyemez olursunuz.
Oysa en gerçek başarılar, ruhunuzdan gelen sesin izlemenizi söylediği yolda saklıdır. Ve bu yolculukta, karşılaştığımız her ses, her gürültü, her acı, her uçurum kenarı bizi içimizdekine yöneltmek için gelen bir mesajdır aslında da, biz korkarız şiddetinden ve gücünden bilmediğimiz seslerin bazen. Zaten insan olmanın en yüce boyutu da, sert sesleri yumuşatabilecek ruha sahip olabilmektir ya şu hayatta…
Kırıldığınız zaman ekran korumalarının ardına saklanmak yerine, insanları, ekran koruyucularının ardında sakladıkları ruhlarını hatırlamalarını sağlayacak şekilde sevebilmek, kırıldığınız kadar affedebilmeyi denemek, unutmasanız da, kin tutmadan yaşayabilmekte saklı değil mi ruhun gücü…
Sahte gülümsemelerin dilinden anlasanız da, şifresiz yaşayanlarla dostluk kurmayı, dahası, sahteliklerin şifresini çözebilecek sevgi gücüne sahip olmayı başardığınız anda açılır ya tüm kapılar ardına dek… Sevgi, nefreti yıkayabilen en saf sudur çünkü hayatta… Dönüştüren, ve mucizeler yaratabilen…
İşte o nedenle birisine çelme takıp düşürmek kolaydır hayatta.. Zor olan, siz tırmanırken düşme tehlikesi geçirenlerin elini tutabilecek yüreğe sahip olabilmektir. Onu tekrar yukarı çekecek güce sahip olamasanız bile, en azından düşme hızını yavaşlatır sevginiz…Çünkü en yüksek tepelerin bile dibi uçurumdur bu hayatta…
Ruhuna tutunanlar, ve ruhunla tutunduğun dostluklar sağlam değilse eğer, materyalist dünyanın en yüksek yerine de yükselsen, düşeceğin yere hızla ilerlerken yanında buldukların o noktaya çıktıktan sonraki ilk tehlikede arkalarına bakmadan elini bırakacak olanlardır… Zirve, uçurumun başlangıcıdır çünkü aynı zamanda. Ve işte o ince, yüksek, dibi uçurum noktada, yeryüzüyle gökyüzünün birleştiği kadar incecik bir çizgide, gözünüzün göremeyeceği kadar ufacık bir yerde ayrılır ruhun gücüyle fiziki dünyanın gücü…
Sevmek kolaydır. Zor olan ruhunuzla sevebilmektir…
İnişleri de, çıkışları da yaşayanları sevebilmek…İnsan olduklarını hatırlayabilmek…ve daha önemlisi, insan olduğumuzu unutmamak… “Sular yükseldiğinde balıklar karıncaları, sular alçaldığında karıncalar balıkları yer” diye güzel bir laf vardır. Her çıkışın bir inişi, her inişin bir çıkışı vardır bu hayatta…Ta ki, nefes alıp verişinizin karnınızın üzerinde yarattığı küçücük ve çoğu zaman farkında olmadığınız iniş çıkışlar bir gün durana dek…ve o gün gelene dek, ruhunuzun güç aldığı en büyük kaynak sevgidir zaten. Yapamayacaklarınızı yaptırma gücü veren, empati kurdurtabilen, hissettiren ve hissedilmenizi sağlayan, en büyük gözyaşlarının arasında size gülümsemeleri paylaştıran, inandıran, umut ettiren, ve yaşamın tüm zorluklarına rağmen sevmenizi sağlayan şeyin ta kendisidir ruhunuzun gücü…
Çünkü yaşamda, kaybedildiğinde yeri doldurulamayacak hiçbirşey yoktur. Ruhunuzun gücüyle paylaştığınız sevginiz hariç…Ruhunuzun gücünün yarattığı mucizeler hariç…Çünkü bir gün görmeseniz, duymasanız, nefes alıp vermeseniz, paylaşmasanız, kazanmasanız, kaybetmeseniz, ağlayıp gülmeseniz bile, o hep yaşayacaktır. İşte sırf bu yüzden, hayatta gücünü kaybetmeyecek tek şeydir ya zaten…
Haydi şimdi gözlerinizi kapatın…Çevreden gelen tüm sarsıcı etkileri bir an için unutun ve avucunuzda kalan en sıcak saflığa dokunun…Ki bir parça aydınlansın yaşam…
