“Yeşil Gözlü Prens”e Veda Ederken…
Gözlerinizi kapatırken ruhunuzun gözleri huzurla bakabiliyor mu gökyüzüne? İşte esas mesele bu…
Çocukluğumun yeşil gözlü prensi, üç neslin birden kalbini çalan güzel adamla birlikte, kocaman bir devir kapanmış gibi hissediyorum.
Sanki yaşam çocukluğumuzu avuçladı, alıp uzak diyarlara bırakıyor… Göremediğimiz, dokunamadığımız, yalnızca inanıp hissedebildiğimiz diyarlara…
Eğitim Ajansı’na birkaç gün evvel yazdığım yazıda şöyle ifade etmiştim onu:
“Tarık Akan, makine mühendisliğinin üzerine yetinmeyip gazetecilik yüksek lisansı yapan, duruşunun gücünü bir parça da eğitiminden alandı.Tarık Akan, dört tekerlekli sarı otomobillerin ileriyi gören yeşil gözlü yakışıklı prensiydi.Tarık Akan, madencilerin kasketlerindeki yeşil ışıklı yol feneriydi.Tarık Akan, pek çok oyuncunun ilk aşkı, pek çok genç kızın aşk dileğiydi.Tarık Akan, Yeşilçam’ı filmleriyle deviren, adının imzasını duruşuyla ve onurlu yüreğiyle kalplerde bırakandı.Tarık Akan, sanatçı olmanın anlamını dünyaya bıraktığı tüm güzelliklerde yaratandı.Ama bütün bunların ötesinde, Tarık Akan, İstanbul’da yer alan “Taş İlköğretim ve Anaokulu”’nun, nam-ı diğer “Taş Mektep”in, çocuklarla her İstiklal Marşı’nda aynı hizada durup onlara gülümseyen Tarık abisi’ydi.O, Taş Mektep’te yarına yeşil gözlerle bakan, umutla bakan, inançla bakan, özgüvenle bakan, hayallerine inanarak bakan Atatürkçü çocuklar yetiştiren “Tarık hoca”sıydı. Çünkü hoca olmak, bazen en çok inanabilmek, yol gösterebilmekti…”
Öyle ya, o “Taş Mektep’te bir eğitmen”di… Bugün eğitimin neredeyse gerilemeye başladığı, Atatürkçü, Cumhuriyetçi gençler yetiştirmeye en çok ihtiyacımız olduğu şu dönemde, oynadığı en güzel rolü, giydiği en güzel kıyafeti, taşıdığı en güzel kimliğiydi belki de bu onun. Genç kızlara delikanlının nasıl olacağını öğretmekle kalmadı, çocuklara nasıl tiyatrocu, nasıl sanatçı olabileceklerini öğretmek istedi. Madencilere umut, taksicilere dost, ezilene yürek olmak istedi… Parmak izi bırakmak istedi dünyada… Yürek izi oldu insanlara…
Tonton ninelere oğul, miniklere abi oldu.
En güzeli, bütün bunları sessiz sedasız yaptı.
Ölürken ardında bıraktığı en kıymetli şey, sanatçı olmanın erdemi, iyi insan olmanın kitleleri biraraya getirebilen gücüydü.
Mütevaziliğin sessiz kudretiydi emaneti…
“İnsan olmanın barındırdığı küçük değer yargılarını fark edin”di mesajı… Böbürlenmeyin, tepeden bakmayın, yardım isteyenden yardımı esirgemeyin… Kim olduğunuza değil, neler yaptığınıza inanın.
Güle güle çocukluğumun “uyuyan güzel”i öpücükleriyle uyandıran“yeşil gözlü prens”i… Eminim sen ruhunun gözlerini gökyüzüne huzurla çevirerek kapatabilenlerdendin. Esas mesele de bu değil mi zaten?
Duan dokunduğun nice kalpti… Duan seni seven Türk halkıydı. İyi ki bunu tam da bugün, yalnızca halkın değil, pek çok sanatçının da ihtiyacı olduğu bir dönemde milyonlara gösterdin… İyi ki dünyaya yeşil yeşil bakıp geçtin!
Gözlerimiz yeniden karşılaşana dek, rolün üzerimize giydiğimiz kimliklerimize emanet güzel adam… Çocukluğuma iyi bak!
